Tot mijn grote schaamte moet ik toegeven dat ik al veel te lang niets meer heb geschreven. Althans niet hier. Want ik ben namelijk wel een ander blog gestart, maar met hele andere intenties. Wil je dat lezen, graag. Niet? Ook helemaal goed. 

En toch is er in iets minder dan een jaar ontzettend veel gebeurd.
Ik heb via Instagram een  hele goeie vriend leren kennen, ben dus mijn andere blog gestart www.woundedmarjo.wordpress.com, onze oudste is geslaagd (al had dat wel wat voeten in de aarde), we hebben van een heerlijke vakantie genoten, ik heb een week lang een internationale conventie gefotografeerd op de theologische faculteit in Leuven, Evy en ik zijn samen naar Ghana geweest, ik heb eindelijk een nieuwe baan gevonden... Zomaar een greep uit alles wat is gebeurd.

Ik hoef dus niet uit te leggen dat ik heel veel foto's heb gemaakt. En ik heb nog maar een klein gedeelte daarvan verwerkt. Ik vind dat zo jammer, want iedere keer realiseer ik me weer dat foto's van bepaalde momenten alleen leuk zijn om te delen als de momenten daar zijn. Daarnaast zijn het natuurlijk nieuwe herinneringen en die kun je altijd ophalen. Dat dan weer wel.

Sowieso ga ik vanaf nu ook in het Engels schrijven. Door mijn reizen (ja, ik ben nog een keer alleen geweest :)) naar Ghana heb ik veel nieuwe mensen leren kennen, nieuwe vrienden gemaakt en ik vind het leuk als ook zij kunnen lezen wat ik schrijf.
Wat ik niet ga doen, is alles wat ik eerder geschreven heb vertalen. Dat voegt weinig toe denk ik. Ach, misschien als ik nog eens tijd over heb.

Ghana zal veel genoemd worden. Ik heb zoveel moois, ontroerends, maar ook verdriet gezien dat ik graag wil delen. Het heeft een hele impact gehad op mijn leven, nog steeds trouwens. Hoe? Daarover ga ik de komende tijd vertellen, in tekst en beeld.
Laat gerust een reactie achter, dat vind ik alleen maar ontzettend leuk!

Marjoleine

Had ik een paar dagen geleden nog niets gehoord van mijn "blogger actie", inmiddels wel :). Ze vindt het inderdaad een leuk idee, maar vond nu nog geen item in de webshop dat zij zou uitkiezen. Oei, dat deed pijn. Daar sta je dan met je goeie gedrag ;) en ervan overtuigd dat mensen op jouw producten zitten te wachten. Het was overigens niet de eerste keer en het zal zeker ook niet de laatste keer zijn dat mensen zoiets tegen me zeggen. Iemand complimenteerde me laatst waarop ik met een lach zei dat ik haar bestelling wel tegemoet zou zien, "nee, ik maak ze zelf wel". Of "ja, maar ik ga toch niet elke keer jouw blog lezen". Niet leuk om te horen en ja, het maakt dat ik elke keer weer begin te twijfelen. Maar hé, ik doe het voor mezelf. Ik krijg er een goed gevoel van als ik met anderen kan delen wat ik mooi vind.
Wel heb ik aan "de blogger" gevraagd wat zij dan zou uitkiezen, waar moet ik aan denken. Ik zou dat ook leuk vinden van jullie te horen. Wat zou je wel kopen als je het in de shop zou kunnen vinden. Als je het wilt delen, laat dan hier een reactie achter, op Facebook of Instagram. Ik ben namelijk heel benieuwd :).
Overigens is het super leuk dat "de blogger" mij heeft gevraagd om sowieso over een tijdje weer contact op te nemen en dat ze dan kijkt wat ze mee kan nemen in haar blog. Dat vind ik echt top!

Net zoals een fysieke winkel (naams)bekendheid moet krijgen, moet een webwinkel dat zeker ook. Misschien nog wel meer, want alleen te vinden op Internet.
Dat vinden op Internet is nog best een dingetje eigenlijk ;). Want tja, waar zoeken mensen en hoe? De meest bekende zoekmachine is toch wel Google. Oké, dat is stap één. Maar hoe zorg ik ervoor dat mensen mij ook vinden als ze mijn naam niet weten of zelfs niet van mijn bestaan weten. En die kans acht ik nu toch nog best wel groot hahaha. Met een mooi woord heet dat SEO, Search Engine Optimalisation oftewel zoekmachineoptimalisatie. Nou ben ik de afgelopen tijd al in een paar werelden gestapt, en deze mag zeker niet in het rijtje ontbreken. Pffff, wat een uitzoekerij. Natuurlijk kun je dat hele SEO proces uit handen geven, maar dat is mijn eer te na. Bovendien, als ik zelf weet hoe het werkt, kan ik het ook aanpassen wanneer ik denk dat dat nodig is. Gelukkig kwam ik op Google, ja echt :), een geschikt document tegen. In eerste instantie voor henzelf bedoeld, maar ook zij zagen de meerwaarde ervan en gooide het document het web op. Dus weer achter de schermen van mijn shop aan de gang en het een en ander aangepast. Nu kan het even duren eer mijn wijzigingen zichtbaar zijn, dus ik Google mezelf tegenwoordig maar dagelijks.

Maar goed, naast Google spelen Social Media ook een hele grote rol. Ik was natuurlijk al actief op Facebook en Instagram, maar Pinterest (een virtueel prikbord) kan ook een grote meerwaarde hebben. Ik gebruikte dat af en toe al privé, maar snapte niet heel goed hoe het nou precies werkte en dan vooral zakelijk niet. Ook daar ben ik inmiddels achter (best een hoop geleerd eigenlijk de laatste tijd ;)) en heb dus een zakelijk account geopend en ben maar gewoon begonnen.

Dan heb je ook nog de bloggers die je op weg kunnen helpen. Zij hebben vaak een groot netwerk, kunnen je wat meer naamsbekendheid geven. Maar hoe pak je dat weer aan? Ik ben heel brutaal geweest, heb gewoon een blogger een mail geschreven en in die mail ook gezegd dat ik niet weet of het zo werkt. Ik vrees dat het inderdaad zo niet werkt want ik heb jammer genoeg nog steeds niets gehoord ;). Zo zal ik natuurlijk nog best meer fouten maken, maar ik denk dat dat erbij hoort. Ik doe in ieder geval alles met alleen maar goede bedoelingen en hoop dat anderen dat ook zo zien.

Als mensen me nu nog niet kunnen vinden..., was het maar zo makkelijk. Ik kan natuurlijk overal zoveel accounts openen als ik wil, ik moet ze wel bijhouden. Ik moet in beeld blijven, op een leuke manier. En tja, daar heb je ongemerkt toch best veel werk aan. Wat overigens helemaal niet erg is, alleen maar ontzettend leuk en leerzaam.

Oh ja, adverteren kan natuurlijk ook nog. Zie je wel eens die gesponsorde berichten op Facebook voorbij komen? Dat zijn dus gewoon advertenties waarmee ik mijn berichten kan promoten. Ik vind ze zelf soms behoorlijk irritant en dat houdt me nog een beetje tegen. Maar misschien moet ik dat ook maar gewoon uitproberen, de wereld ligt immers aan mijn voeten. Toch?!

Alhoewel ik op het eerste gezicht een heel zonnig huis heb, zijn er eigenlijk maar een paar plekjes waar ik goed kan fotograferen zonder kunstlicht. Als dan zoals vanochtend de zon heerlijk naar binnen schijnt, pak ik mijn kans en camera ;). Eerder op de ochtend was ik al naar de markt geweest en had ik verse bloemen gehaald. Dat maakt het maken van foto's ervan toch wat makkelijker.
Terwijl ik buiten de oude bloemen weg aan het gooien was, zag ik in de poort een dode vogel liggen. Aangezien ik een grote dierenvriend ben, vind ik dat altijd heel erg zielig. Voor heel veel misschien een beetje morbide, maar ik maak wel vaker foto's van dode beesten en insecten. Ook nu zag het beestje
er nog zo mooi uit. Misschien is dat de reden wel, op deze manier kan ik die schoonheid toch nog laten zien.

Dus een groot wit vel gepakt en het vogeltje heel voorzichtig (en met een plastic zakje, wees gerust ;)) opgepakt en neergelegd. Je snapt wel dat Willem de kat alles heel interessant vond, hoewel hij pas later zag/rook dat er iets lekkers lag.
Het heeft me ook weer aan het nadenken gezet. Want wat is schoonheid toch?

En belangrijker nog misschien, moeten we alleen maar schoonheid laten zien? De kranten staan bol van soms misselijk makende foto's, dus nee. Maar waarom hebben we dan vaak zoveel moeite met sommige beelden? Ik kan alleen maar zeggen dat ik dit beeld met alle respect heb gemaakt.
Kijk dus vooral naar wat jij mooi vindt, wat jou aanspreekt en laat je niet beperken door de ideeën van anderen.