Mijn kinderen & ik

Je zou denken dat wanneer je zoals ik graag kinderen fotografeert en je er zelf twee hebt, je een dankbaar onderwerp voor handen hebt :). Niets is minder waar, helaas...
De jongste heeft ronduit een hekel aan foto's, niet altijd gehad volgens mij trouwens. Wel was het altijd lastig om hem lachend op de foto te krijgen, best vreemd want hij lacht bijna altijd. Nu wil ik zeker niet alleen lachende foto's, een portret zoals hij is, zegt vaak zoveel meer. Maar goed, die jongste dus. Hij vindt het dan wel weer leuk en interessant als ik voor school foto's maak ;). Snap het wel, dan draait het natuurlijk niet alleen om hem. Ook mijn pogingen om hem gewoon zijn gang te laten gaan en ik ondertussen foto's maak, zijn tevergeefs. Soms koop ik hem om, heel slecht, ik weet het. Maar hé, ik moet wat. Kijk, dit is meneer dus...
En dit is echt zo'n beeld van hoe hij is. Een heerlijk en lief kereltje waar ik nog heel lang van hoop te kunnen genieten.

De oudste, dat is een heel ander verhaal. Hoe klein zij ook was, ze vond het altijd leuk als ik foto's maakte. En elke foto was ook altijd goed, een heel fotogeniek kind. Ze lijkt heel veel op mij, maar dat heeft ze toch echt van zichzelf :). Of het nou van haar alleen was of in een groep, het was altijd oké. Ik ben best wel eens gevraagd om foto's van haar en een vriendin te maken toen ze wat jonger was. Maar goed, nu is ze met haar iPhone haar eigen fotograaf. Best jammer, want het komt er gewoon niet vaak meer van om haar vast te leggen. Gelukkig zegt ze bijna nooit nee als ik wel foto's wil maken, waarschijnlijk omdat het andersom ook zo is :). Voor school heb ik haar regelmatig als model gebruikt en ging ze mee naar de studio. Super leuk, want ik ben onwijs trots op haar.
Hier moest ik een portret naar voorbeeld maken. Omdat ze wel wat van Adele weg heeft, was de keus snel gemaakt.

Voor haar school vraagt ze me ook soms, meestal op het allerlaatste moment. Voor haar zijn de beelden dan prima, voor mij hadden ze vaak veel beter gekund. Zo heeft ze nu een eindopdracht voor tekenen waarbij ze zelf mag weten wat ze maakt (ongetwijfeld moet wat ze geleerd heeft er op de een of andere manier in verwerkt zijn).

Ze heeft er dus voor gekozen haar gezicht in een schilderkunst stijl te maken. Dit was het eerste beeld. Van de week hebben we een drieluik gemaakt, ik vind ze heel gaaf geworden. Nu maar hopen dat haar docent er ook zo over denkt:). Omdat ze die beelden pas vandaag inlevert, laat ik ze later zien.

Hopelijk maken we snel tijd om weer eens een heel mooi portret te maken. Dat is toch voor mij ook een manier om me te uiten en te laten zien hoeveel ik van haar hou (en van die kleine natuurlijk).